Nederlands missionaris (Tilburg 27 Oct. 1809 - 14 jan. 1887), uit zeer arme ouders te Tilburg geboren, kwam op 22-jarige leeftijd op het Klein-Seminarie te St Michielsgestel en in 1837 op het Groot-Seminarie. In 1840 sub-diaken te Mechelen; in 1841 tot priester gewijd.
In 1842 vertrok Donders naar Suriname en in 1856 vestigde hij zich als pastoor te Batavia, het toenmalige lepra-etablissement aan de Coppenamerivier. Donders gaf zich met de grootste toewijding aan de zorg van de zieken, waar hij als „Vader der melaatsen” bekend stond. Ook in de districten Coronie en Nickerie heeft Donders onder de Indianen en Bosnegers met vrucht missiearbeid verricht. Toen in 1866 de Surinaamse Missie aan de Redemptoristen werd toevertrouwd, trad Donders tot deze orde toe. In 1867 legde hij de belofte af en keerde naar Batavia terug, waar hij overleed. 44 jaar heeft Donders in Suriname gewerkt, 24 jaar als seculier priester en 20 jaar als Redemptorist. In 1900 werd met de diocesane processen over de zaligverklaring van Donders in ’s Hertogenbosch en Paramaribo begonnen, in 1910 werd het Summarium omtrent zijn leven te Rome uitgegeven. Op 29 Apr. 1913 werd het proces van zijn zaligverklaring ingeleid en hem de titel van Eerbiedwaardige toegekend. Bij decreet van 23 Mrt 1943 werd door de paus de heldhaftigheid van zijn deugden erkend. Van Donders bestaan tal van levensbeschrijvingen en afbeeldingen (schilderijen, beelden, muurschilderingen) o.a. een bronzen standbeeld te Tilburg. Verschillende verenigingen en stichtingen kozen hem tot patroon.R. D. SIMONS
Lit.: M. F. Abbenhuis, De eerbiedwaardige dienaar Gods Pater P. N. D., C.ss.R. (Paramaribo 1944), met voll. lit. opg.
