Amerikaans vlootvoogd (Knoxville, Term., 5 Juli 1801 - Portsmouth, N. Hampshire, 14 Aug. 1870), ging reeds als 9-jarige knaap naar zee en vocht op zijn 12de jaar tegen de Engelsen.
Eerst daarna ging hij naar school, leerde Frans, Italiaans en Arabisch en was met zijn 19de jaar een volleerd zeeofficier. In 1823 streed hij tegen de Caraïbische zeerovers, in 1824 had hij het bevel over zijn eerste stoomschip. Geleidelijk in rang opgeklommen, kreeg hij bij het uitbreken van de Secessie-oorlog* in 1861 het commando over het Unie-smaldeel, dat tegen New Orleans moest opereren. In de nacht van 23-24 Apr. 1862 brak hij tussen de forten Jackson en St. Philip aan de beneden-Mississippi door en veroverde op 26 Apr. in samenwerking met generaal Butler New Orleans; hij werd daarop tot schout-bij-nacht bevorderd. In 1863 hielp hij krachtig mee bij de inneming door Grant van Vicksburg en Port Hudson aan de boven-Mississippi. Zijn schitterendste wapenfeit echter was het forceren (op 5 Aug. 1864) van de sterk verdedigde „flessehals”, leidend naar de baai van Mobile; de Geconfedereerden verloren daardoor hun laatste haven. Farragut’s slechte gezondheidstoestand maakte hierna een eind aan zijn carrière. Na de bezetting van Mobile werd hij vice-admiraal, in 1866 admiraal van de gehele Unie-marine. In 1867 maakte hij een rondreis door de Europese landen, waar hij de gelukwensen van de mogendheden aan de regering van de V.S. met de beëindiging van de burgeroorlog in ontvangst nam.Lit.: L. Farragut, Life of David Glasgow F. (1879); Mahan, Admiral F. (1892); Barnes, David G. F. (1899).
