Noors pacifist (geb. Stavanger 17 Sept. 1869 - 1938), studeerde geschiedenis, Frans en Engels te Oslo en was een tijdlang leraar.
Hij was zeer radicale denkbeelden toegedaan en ijverde vurig voor de scheiding van Zweden en Noorwegen. In 1899 werd hij gekozen tot secretaris van de 9de Interparlementaire conferentie te Oslo, spoedig daarop tot secretaris van het Noorse Vredescomité, dat de Nobelprijzen voor de vrede moest toekennen ; hier was hij werkzaam van 1900 tot 1909. In dit jaar volgde hij Gobat op als secr.-gen. van de Interparlementaire Unie, organiseerde als zodanig verschillende conferenties, gaf het Annuaire de l’Union interparlementaire uit en verzamelde de Documents interparlementaires. Bij het uitbreken van Wereldoorlog I keerde hij van Brussel naar Oslo terug; het was aan hem te danken dat in 1921 wederom een conferentie te Stockholm kon gehouden worden. Hij vertegenwoordigde zijn land geregeld bij de Volkenbond. In 1921 werd hem de Nobelprijs voor de vrede toegekend.Bibl. : Histoire de l'internationalisme I. Jusqu’à la paix de Westphalie 1648 (Kristiania 1919, niet verder verschenen); Mellemfolkelig Politik 1815-1914 (Kobenhavn 1925).
Lit.: Recueil des cours (de 1’) Académie de droit international XIII (1926-III), p. 173.
