is een verbod door de kerkelijke overheid aan de geestelijkheid opgelegd op een bepaalde plaats heilige diensten te houden en sacramenten toe te dienen. Direct wordt dit verbod aan de geestelijkheid opgelegd, indirect treft het ook de leken.
Dit verbod is echter geen censuur en geen vergeldingsstraf en heeft dan ook niet de bijzondere gevolgen daarvan: de schending er van is bijv. geen wijdingsbeletsel (irregulariteit). Wel heeft het enige gelijkenis met het interdict en het is misschien daarom, dat het kerkelijk wetboek er over zwijgt. Het treft echter steeds direct een bepaalde plaats, bijv. een Katholieke kerk door ketterse sekten met geweld bemachtigd, en nooit direct en absoluutpersonen. Ofschoon men er nooit toe overgaat dan alleen bij gelegenheid van een zware en openlijke schuld, schijnt de cessatio a divinis eerder een teken van droefheid en rouw van de kerk te zijn over een zwaar onrecht haar aangedaan en als verbod opgelegd dan een straf.
Zie o.a. Wernz-Vidal VII pag. 322 sq. (ed. 1937).P. H. L. VAN DER LAAN.
