(paralysis = verlamming) is een ziekte van het verlengde merg (bulbus), waarbij de zenuwcellen, die de spieren van het gelaat, de mond en de keelholte verzorgen, geleidelijk te gronde gaan. De oorzaak van de degeneratie dezer zenuwcellen is onbekend; de ziekte komt in de regel voor boven het 40ste jaar.
Men neemt verwantschap aan met de spinale spieratrophie en met de amyotrophische laterale sclerose.Spieren die niet meer verbonden zijn met gezonde zenuwcellen raken verlamd en verschrompelen (amyotrophie). De lijder aan bulbaire paralyse heeft daardoor een slap, mimiekloos gelaat. De spraak wordt lallend en onduidelijk. Bij het eten en drinken verslikt hij zich steeds vaker doordat het strotklepje de luchtpijp niet afsluit, zodat voedsel in het „verkeerde keelgat” kan komen.
Tot dusver is geen doeltreffende behandeling tegen deze ziekte gevonden; zij leidt meestal binnen enige jaren tot de dood.
Verschijnselen, die aan bulbaire paralyse herinneren, kunnen bij oude mensen ontstaan door verwekingshaarden of kleine bloedinkjes in de grote hersenen, ten gevolge van artériosclérose. Er zijn dan echter geen ontaardingsverschijnselen aan de spieren en de verlammingen zijn niet van het perifere, maar van het centrale type; het zijn stijve verlammingen (z bewegingsstoornissen). In dergelijke gevallen spreekt men van pseudobulbaire paralyse.
DR A. VERJAAL.
