is de naam voor mensen, die volgens de Oudnoorse saga’s, zich in een extatische vechtwoede konden verplaatsen. Deze berserksgangr kenmerkten zich, doordat zij huilden als honden, in hun schilden beten en ongevoelig waren voor zwaard en vuur.
Als de aanval voorbij was, waren zij geheel uitgeput. Men heeft deze psychische abnormaliteit wel met amok* vergeleken en meent ook, dat aldus aangelegde individuen zich door bijzondere middelen in een dergelijke extase wisten te brengen. In de latere literatuur zijn de berserkr een geliefd requisiet; zij vormen, meestal twaalf in getal, de onoverwinnelijke lijfwacht van sagenkoningen. Het woord wordt verklaard als ,,de man in de berenhuid” en duidt waarschijnlijk op het geloof, dat zij zich in beren konden veranderen (z weerwolf), zoals inderdaad van enkelen wordt verteld. Daarnaast staat een andere verklaring: ,,de krijger, die vecht alleen in een hemd gekleed”, dus in zijn krijgswoede elke beschutting versmadend.
