genaamd Antonius Panormita (d.i. de Palermitaan), Italiaans humanist (Palermo 1394-Napels 6 Jan. 1471), studeerde in de rechten te Siena, daarna (tot 1427) te Bologna. In 1423 vestigde hij zich te Pavia o.m. met het doel, een plaats aan het hof der Visconti’s te verkrijgen.
In 1432 werd hij te Parma tot dichter gekroond. Op later leeftijd verbleef hij aan het hof der Aragons te Napels; hij stierf aldaar als voorlezer en invloedrijk raadsman van koning Alfonso V den Grootmoedige. Hij dankt zijn beroemdheid vooral aan een verzameling Latijnse epigrammen, de Hermaphroditus (Bologna 1425; uitg. met comm. van F. C. Forberg, Coburg 1824, opnieuw uitg. 1892), na welker succes hij begreep dat het zijn roeping was, een gemakkelijk leven te leiden als hofdichter bij een machtig heer, welke post hij inderdaad een tijdlang te Milaan bij den hertog Visconti vond. Aan zijn hoofse positie ontlenen zijn vier boeken De dictis et factis Alphonsi regis Aragoniae (1455) hun ontstaan, waarin hij het epigram voor de anecdote verwisselt.
Zijn brieven werden verzameld in: Antonii Panormitae familiarium liber (Napels ca 1470), laatstelijk in Antonii Beccatelli.... Epistolarum Gallicarum libri IV etc. (Napels 1746).Mr H. VAN DEN BERGH
Lit.: M. v. Wolff, Leben und Werke des A. B. (1894); Alcide Bonneau, Essais critiques de litt. ancienne ignorée ou mal connue (Paris 1887).
