vertegenwoordigt het hoogste inkolingsstadium van steenkool en bestaat, evenals elke andere steenkool, uit een mengsel van plantenresten, zoals sporen en weefsels, samengekit door een ingekooid humuszuurgel. Vrije koolstof is niet aanwezig.
Het koolstofgehalte der anthracieten bedraagt meer dan 93 pct, het waterstofgehalte minder dan 4 pct. Volgens moderne onderzoekingen met behulp van X-stralen gaat het om uitgestrekte vlakke moleculen van honingraatachtig uiterlijk, die bij de anthracieten een grotere mate van ordening ten opzichte van elkaar vertonen dan bij de andere kolen. Op het oog is anthraciet direct te herkennen aan de typische glans en de grote hardheid. Als gevolg van de hardheid is de breuk schelpachtig, zoals die van glas, terwijl de klank, bij vallen, aanmerkelijk helderder is dan die van minder ver ingekoolde steenkool. Ook geeft anthraciet niet zwart af, de houtskoolachtige substantie, die dit bij andere koolsoorten veroorzaakt, is in anthraciet in veel mindere mate aanwezig.Het gehalte aan vluchtige bestanddelen, d.w.z. gassen die bij verhitten ontwijken, van echte anthraciet, is laag. Het ligt beneden 6-7 pct. Vandaar dat, bij gebruik als haardbrandstof, het grootste gedeelte van de anthraciet als werkelijke haardvulling dienst doet. Bovendien is de verbrandingssnelheid gering, zodat het mogelijk is, de haard behoorlijk te temperen. Is de anthraciet echter zeer ver ingekooid, dan wordt het soms moeilijk om de haard aan te houden, daar de verbrandingssnelheid dan te klein wordt. Dit is het geval bij vele Russische anthracieten, die soms 3 pct of minder vluchtige bestanddelen bezitten. Het euvel is dan te verhelpen door tot het gebruik van een kleinere afmeting over te gaan, bijv. 20/30 in plaats van 30/40.
Echte anthracieten zijn betrekkelijk zeldzaam. Wij noemen de echte anthracieten van Zuid-Wales, Schotland, Aken, Rusland, Pennsylvanië en China. De meeste anthraciet die wordt verhandeld is geen echte anthraciet, maar meer of minder laagvluchtige magerkool. Dit product bevat ca 9-15 pct vluchtige bestanddelen, het waterstofgehalte ervan bedraagt meer dan 4 pct. Hoewel dit product, uit de aard der zaak, vele voordelen niet in zo’n uitgesproken mate bezit als echte anthraciet (het is bovendien meestal ook veel minder zuiver) staat daartegenover, dat het betrekkelijk goedkoop en toch behoorlijk bruikbaar is. Het is echter gewenst, deze „huisbrandanthracieten”, ter onderscheiding van echte anthracieten, met de naam semi-anthraciet aan te duiden.
Anthraciet wordt hoofdzakelijk als huisbrandstof toegepast, verder in zuiggasgeneratoren wegens de zeer geringe teervorming.
D. J. w. KREULEN.
