heet een Mohammedaanse dynastie in westelijk Noord-Afrika, voortgekomen uit een godsdienstige secte, die in de eerste helft der 11de eeuw door Abdallah ibn Jasin aan de bovenloop van de Niger was gesticht en onder de Berberstammen (vooral de Sanhadja en de Lemtoena) talrijke aanhangers had verworven. De naam Almoravieden heeft een religieuze betekenis en komt van Ar. almordbit, d.w.z. „iemand die in de heilige oorlog de wacht betrekt”.
De politieke macht der Almoravieden werd vooral gevestigd door Joesoef ibn Tasjfin (1062-1106), die Marokko veroverde en de stad Marrakesj stichtte. Door de Mohammedaanse vorsten van Spanje (z Abbadieden) te hulp geroepen, versloeg Joesoef in 1086 een Christenleger bij Zallaka, waarna het gehele Mohammedaanse Spanje onder zijn gezag kwam. Reeds in 1145 werd deze dynastie in Marokko onderworpen door de Almohaden ; enige jaren later gebeurde hetzelfde in Spanje.Lit.: Ibn Khaldoun, Histoire des Berbères (trad. De Slane), 4 t. Alger 1852-56 (nouv. éd. Paris 1925 vlg.); F. Codera, Decadenzia y desaparición de los Almoravides en Espana (Zaragoza 1899).
