was in de periode omstr. 2500 v. Chr. een Semietisch rijk in Beneden-Mesopotamië, ten N. van Sumer.
Het middelpunt was de stad Akkad of Agade, gelegen op de plaats van het uitgestrekte terrein van Teil Dêr ten O. van Sippar (thans Aboe Habba). Van het oudheidkundig onderzoek, dat daar in 1941 onder leiding van S. Lloyd c.s. is begonnen, mag men veel verwachten. De dynastie van Akkad regeerde volgens de o.i. waarschijnlijkste berekening van 2528-2348 v. Chr. De koningen zijn: Sargon I (Sarrukin), Rimus, Manistusu, Naram-Sin, Sar-kali-sarri; daarna volgde een periode van verwarring, gedurende welke nog vijf koningen van Akkad werden geteld; toen werd door het bergvolk der Goeteeërs (Gutium) aan dit rijk een eind gemaakt. Als de eerste grote Semietische heersers en veroveraars verkregen koningen als Sargon en Naram Sin bij de latere Babyloniërs legendarische beroemdheid. Thans kennen wij hen uit hun eigen inscripties en kunstwerken en weten, dat Akkaders en Akkadisch de eigenlijke en juiste namen zijn van de oudere groep der Semieten in Babylonië en (± 2450 v. Chr.) in het Museum te Istanboel van de taal, die men vroeger liefst Babylonisch Assyrisch noemde, in tegenstelling met het oudere Sumerisch. Vroeger noemde men bij vergissing juist de laatstgenoemde taal Akkadisch.PROF. DR F. M. TH. BÖHL
Lit.: B. Meissner, Könige von Babylonien u. Assyrien (1926), blz. 24 v.v.; G. A. Barton, The Royal Inscriptions of Sumer and Akkad (1929), blz. 100-151. Over de opgravingen voorlopig: S. Lloyd in: Palest. Expl. Quart. (1943), blz. 108 v.
