of égrettes zijn de stijve, dunne sier- of pronkveren van de rug (schouders) van zilverreigers (Egretta alba en andere soorten), die als garnering voor dameshoeden worden gebruikt. Aangezien deze pronkveren een rol spelen bij de paarvorming, worden de aigrettes verkregen door schieten van de vogels in de paartijd. (De na de paartijd uitgevallen sierveren worden ook wel verzameld, maar deze zijn inferieur van kwaliteit.) Dientengevolge komt er van de voortplanting niet veel terecht, daar nesten, eieren en jongen onverzorgd blijven als één of beide oudervogels geschoten worden en verschillende soorten van zilverreigers zijn dan ook óf zeer zeldzaam geworden óf zij dreigen geheel te worden uitgeroeid.
Het dragen van aigrettes en van veren op hoofdbedekkingen in het algemeen is vermoedelijk een overblijfsel uit de oudheid, toen vorsten en groten als teken hunner waardigheid een bosje veren droegen (bijv. in Perzië en Voor-Indië, waar dit gebruik tot de huidige tijd gehandhaafd bleef). Ook ridders droegen vaak vederbossen. Ten slotte maakte de damesmode er zich van meester. Omstreeks veertig jaar geleden, toen hoeden met veren en aigrettes veel vaker werden gedragen dan thans, richtte de dierenbescherming zich vooral tegen dit „barbaarse” gebruik en bestreed met leuzen, woord en daad dergelijke modegrillen. Wellicht mede hierdoor is het gebruik van aigrettes en andere vogelveren als modeartikel sterk afgenomen, zodat de prijs in bepaalde jaren door de geringe vraag voor de jagers nauwelijks de moeite meer loont (daar dan de modecentra onverkoopbare voorraadsoverschotten hebben). Bovendien zijn in vele landen de zilverreigers wettelijk beschermd.
De voornaamste stapelmarkt voor aigrettes is Londen; vandaar gaat het grootste deel naar het modecentrum Parijs, waar het ruwe product (uit Zuid-Europa, Voor-Azië, Zuid-Amerika) wordt gesorteerd, gereinigd, geverfd en soms gebundeld en gemonteerd. Van daar gaan de afgewerkte aigrettes naar andere landen, voor zover zij niet door de Parijse hoedenindustrie worden gebruikt.
