Attitude is een Fransch woord, dat de beteekenis heeft van eene bepaalde houding des ligchaams, waardoor op eene kunstwaardige wijze een gemoedstoestand wordt voorgesteld. Zij is dus voor de schilderkunst van het hoogste belang. De treffende werking der attitude heeft aanleiding gegeven tot de vorming van “levende beelden (tabieaux vivants).” Deze zijn aanvankelijk in het laatst der voorgaande eeuw in zwang gekomen door lady Hamilton, die haar talent, om ieder te kunnen nabootsen, aanwendde om voorstellingen te geven van antieke standbeelden, — ’t geen met uitstekend gevolg op de voornaamste plaatsen van Italië, Frankrijk, Duitschland en Engeland geschiedde.
De werking was hier geheel en al afhankelijk van de attitude, daar zelfs haar gewaad bij de verschillende voorstellingen doorgaans onveranderd bleef; zij bediende zich van eene tunica en een sjaal. Zij werd nagevolgd en overtroffen door de Duitsche tooneelkunstenares mevrouw Händel-Schütz, die door hare prachtige gestalte en haar fijn kunstgevoel in staat werd gesteld, om op dat gebied een hoogen trap van volkomenheid te bereiken. Zij bepaalde zich niet bij de voorstelling van afzonderlijke standbeelden, maar beijverde zich ook, om de hartstogten in hunne verschillende oogenblikken door houding en gelaatstrekken uit te drukken. Ook andere kunstenaressen, zooals Elise Bürger en Sophie Schröder, en onder de mannen Seckendorf (Patrick Peale), hebben zich toegelegd op het geven van zoodanige voorstellingen.
