Arrianus (Flavius), een stoïcijnsch wijsgeer, een uitstekend staatsman en veldheer, een vruchtbaar schrijver, werd tegen het einde der eerste eeuw onzer jaartelling te Nicomedia geboren. Hij was een leerling en vriend van Epictétus en verkreeg eerst het Atheensche en later van keizer Hadrianus het Romeinsche burgerregt. In het jaar 136 werd hij praefectus van Cappadocië en behaalde eene overwinning op de Alanen, die er in het land waren gevallen. Uit al zijne geschriften blijkt het, dat hij een navolger is van Xenophon, en dat het voorbeeld van dezen zelfs invloed had op de keus zijner onderwerpen.
Om voor zijn leermeester Epictétus hetzelfde te doen, wat Xenophon voor Socrates had volbragt, teekende hij diens wijsgeerige voorlezingen in 8 boeken naauwkeurig op, en de eerste helft, welke hiervan bewaard bleef, is het beste, dat wij over de zedeleer der stoïcijnen bezitten. Voorts schreef hij een “Enchiridion Epicteti,”— eene “Anabasis,” waarin de veldtogten van Alexander de Groote zijn voorgesteld, - de ‘‘Indica,” welke berigten over Indië bevatten, — eene geschiedenis der Alanen, waarvan slechts een fragment is overgebleven, en eenige andere werken. De belangrijkste geschriften van Arrianus zijn bij herhaling uitgegeven en in onderscheidene talen overgezet.
