Archilochus, een beroemd Grieksch dichter en de eerste in de rij der voornaamste lierdichters, was te Paros geboren en leefde tusschen de jaren 719 en 687 vóór Chr.
Niet tevreden met zijne verblijfplaats, vertrok hij met een aantal stadgenooten naar Thasos aan de kust van Thracië. Door de woestheid van het land en de onbeschaafdheid der bewoners werd hij weldra van hier verdreven, waarna hij waarschijnlijk op verschillende plaatsen in Griekenland heeft vertoefd. Volgens sommigen was hij naar Sparta verbannen. Hij sneuvelde in een veldslag door de hand van een man uit Naxos, Calondas Corax genaamd, en deze werd om die reden nog lang daarna door het orakel te Delphi uit den tempel van Apollo geweerd.
Het algemeen karakter der poëzie van Archilochus is democratische opgewondenheid, die zich in toomelooze liefde en haat openbaart. Met meêdoogenlooze drift slingerde hij zijnen tegenstanders de scherpste jamben naar het hoofd, zoodat zelfs een zekere Lycambes, die hem de vroeger toegezegde hand zijner dochter Neobule geweigerd had, en zijne drie dochters zich door zelfmoord om het leven bragten. De Ouden plaatsten hem naast Homerus, lieten zijne gedichten door rederijkers (rhapsodes) voordragen, vierden beider gedachtenis op denzelfden dag en stelden op gedenkteekenen zijn borstbeeld onder dat van Homerus. — Horatius dichtte in den trant en in de versmaat van Archilochus de epoden, wier voortreffelijkheid ons de hooge waarde der verzen van Archilochus doen vermoeden. Deze verzen toch zijn, met uitzondering van eenige fragmenten, door den tijdstroom verzwolgen.
