Aesculapius door de Grieken Asklepios genaamd, was de god der geneeskunde, de zoon van Apollo en van Coronis, de dochter van koning Phlegyas van Thessalië, of volgens anderen van Arsinoë, de dochter van Leucippus. Volgens sommigen is hij te Laceria in Thessalië, en volgens anderen te Epidaurus in Argolis of te Tricca, eene stad in Messenië geboren. Toen over een en ander verschil van meening ontstond, besliste het orakel voor Coronis als zijne moeder en voor Epidaurus als zijne geboorteplaats. Zijn leermeester was de centaur Chiron, die hem vooral in de heelkunde onderwees.
De sage geeft hem de magt, om gestorvenen in het leven terug te roepen. Volgens sommigen vermogt hij dit door het bloed van Gorgo, dat hjj van Pallas (Minerva) ontvangen had. Volgens anderen was hij geroepen om Glaucus, den zoon van Minos, te doen herleven. Bij die gelegenheid kronkelde zich eene slang om zijn staf. Toen Aesculapius haar gedood had, verscheen eene andere slang, die eenige kruiden op het hoofd der gedoode legde, waarna deze terstond in het leven terugkeerde. Met die kruiden heeft hij toen Glaucus uit den dood opgewekt. Zeus (Jupiter), verstoord, dat een sterveling zich dat regt aanmatigde, doodde den schranderen geneesheer.
Aesculapius werd in geheel Griekenland als een god gehuldigd. Overal verrezen tempels ter zijner eer, maar een der prachtigste was voorzeker die te Epidaurus, waar zijn standbeeld, van goud en ivoor vervaardigd, zich verhief. In het jaar 293 vóór Christus, toen de pest te Rome woedde, werd de dienst van Aesculapius derwaarts overgebragt, — ja, hem werd op een eiland in de Tiber een tempel gewijd, die er zich nog heden ten dage als de kerk van San Bartolomeo verheft. Homerus gewaagt van hem als van een voortreffelijken geneesheer en maakt tevens melding van zijne zonen Machaon en Podalirius, die als artsen dienst deden in het Grieksche leger. Hij wordt doorgaans afgebeeld met een staf, door eene slang omkronkeld, en met een hond aan zijne voeten als het zinnebeeld der waakzaamheid.
