Aas wordt hoofdzakelijk in twee beteekenissén gebruikt naar gelang het met de twee Grieksche woorden εΐς (één) of εϲϑίω (ik eet) in verband staat.
In het eerste geval is het eene eenheid van gewigt, maat of getal. Omdat een aas het kleinste gewigtje (1/32 van een engels, 1/640 van een ons, of 0,047 decigramme) is van het oude stelsel, wordt door de nog wel eens voorkomende uitdrukking “geen aasje” iets zeer gerings aangeduid. Dat het woord aas één beteekent, zien wij in den ouden, vorm “lieden van deus (twee) aas”, — zoodanigen, die onfortuinlijk genoeg waren, om met twee dobbelsteenen het geringste getal oogen of éénen te werpen, — alsmede in het “aas” van het kaartspel.
In het tweede geval beteekent aas iets, dat gegeten kan worden, en meer bepaald de lijken van doode dieren, of een begeerlijk hapje, dat gebruikt wordt, om levende dieren te vangen — een lokaas. Dit laatste wordt aan den angel geslagen bij het visschen, of op vallen en naast strikken geplaatst bij het vangen van wilde dieren. Aas is in overdragtelijke beteekenis niet altoos eene ligchaamvoedende spijs: men zegt van sommigen, dat zij azen op goud, op roem enz.
