Aarschot (Philips van Croy, Hertog van), uit een aanzienlijk geslacht gesproten en ridder van ’t Gulden vlies, vervulde eene belangrijke rol in de eerste jaren van den opstand der Nederlanders tegen Spanje. Tijdens het bestuur van Margaretha van Parma was hij lid van den Raad van State. Hij was een tegenstander van het Verbond der Edelen en een vijand van Prins Willem van Oranje, en dien ten gevolge Spaanschgezind.
Hij bekleedde aanzienlijke betrekkingen in de zuidelijke Nederlanden. Hij is tweemaal gehuwd, nl. met Johanna van Halewijn en Comines, en met Johanna van Blois, dochter van Lodewijk van Treslong. Hij was te veel Nederlander in zijn hart, dan dat hij het volkomen vertrouwen der Spaansche regering verwerven kon. Ook zou hij ongetwijfeld der goede zaak des Lands groote diensten hebben bewezen, zoo hij zich niet door zijne eerzucht had laten verblinden. Daar hij de belangen des lands wilde bevorderen zonder zich aan den opstand aan te sluiten, had hij met talrijke moeijelijkheden te worstelen. Om die reden begaf hij zich in ’t laatst van zijn leven naar Venetië, waar hij in 1595 overleed.
