bn. bw. niet kunnende bestaan: onbestaanbare woorden; in ons land is tirannie onbestaanbaar;
— ook in toepassing op hetgeen niet wettelijk bestaan, in rechten niet gelden kan : hij heeft een testament gemaakt, waarbij hij al zijne kinderen onterfd en zijne geheele nalatenschap aan een vreemde vermaakt heeft; maar dat is onbestaanbaar; ik ben geen bloodaard, maar is voorzichtigheid onbestaanbaar met moed ? van nature daarmede strijdig; onbestaanbaar met elkander, met elkander volstrekt strijdig, in ’t geheel niet overeen te brengen; onbestaanbaar met zichzelven zijn, met zichzelven in strijd zijn;
— bw. van wijze; onbestaanbaar handelen met, op zoodanige wijze handelen als onbestaanbaar is, volstrekt strijdig is met hetgeen in de bepaling vermeld wordt. ONBESTAANBAARHEID, v. de onmogelijkheid van te bestaan.