KLIEVEN, (kliefde, heeft gekliefd), (gew.) klooven, splijten wat tegenstand biedt of waarbij de scheiding blijft bestaan hout klieven;
— vaneenscheiden van wat weinig tegenstand biedt en waarbij de scheiding niet blijft bestaan de vogel klieft de lucht; het schip klieft de baren. KLIEVER, m. (-s), die klieft, inz. die latten klieft.
