is de, ook in ons recht aanvaarde, regel volgens welke het bewijs van een strafbaar feit niet kan worden aanvaard, indien er geen ander bewijs is dan één getuige (art. 342 lid 2 W.v.Sv.). Wel is voor bewijs voldoende als naast de éne getuige er nog een ander bewijsmiddel voorhanden is, bijv. een stuk van overtuiging.
De betekenis van de regel „één getuige is geen getuige” is bijzonder verminderd sinds de Hoge Raad heeft aangenomen, dat één onderdeel van de telastlegging wel kan bewezen worden verklaard op grond van één getuigeverklaring. In het geval van een fietsendiefstal kan de rechter nu het bewijs geleverd achten, indien de eigenaar verklaart geen toestemming voor wegneming te hebben gegeven, en één getuige verklaart te hebben gezien, dat de verdachte de fiets wegnam.De regel „unus testis nullus testis” geldt alleen voor het bewijs voor het ten laste gelegde, dus niet voor het bewijs van strafuitsluitingsgronden, van alibi of van enig ander feit, dat ten processe bewezen moet worden.
Lit.: J. M. van Bemmelen, Strafvordering, 5de dr. (’s-Gravenhage 1953), blz. 330.
