landschap in Noord-Griekenland, grensde in het W. aan Epirus, in het N. aan Macedonië, in het O. aan de Aegeïsche Zee, in het Z. aan enige golven en Malis. De voornaamste gebergten waren: de Olympus, de Ossa, de Pelion in het N., de Pindus in het O. en de Othrys in het Z.
De gebergten in het N. en Z.O. zijn gemakkelijk over te trekken, zodat Thessalië veel van volksverhuizingen en veroveringen te lijden had. De voornaamste rivier was de Peneios (Peneüs; z Tempe). De grond was vruchtbaar; vooral had men goede weiden, waardoor de paardenfokkerij bloeide (sage der Centauren en Lapithen).Het moet verdeeld worden in het eigenlijke Thessalië en de omliggende gebieden der Perrhaiboi, Magnetes en Phthiotische Achaeërs (z Achilies). Opgravingen hebben het bestaan aangetoond van een belangrijke praehistorische cultuur, die met het N. in betrekking stond, soms ook overeenkomst met Griekenland vertoont. doch zich afzonderlijk ontwikkelde. De Thessaliërs, uit Illyrië gekomen, verdreven de oorspronkelijke bevolking naar het Z. of maakten haar tot lijfeigenen (penesten). Later was er veel strijd tussen de steden o.a. van de adellijke Aleuaden in de hoofdstad Larissa tegen de tyrannen van Pherai (z Alexander v. Pherai); hiervan maakte Philippus II van Macedonië gebruik om invloed te verwerven. Na de oorlog tegen Antiochus (192-189) kwam Thessalië onder de heerschappij der Romeinen. Vervolgens behoorde het tot het Byzantijnse keizerrijk. In 1460 kwam het in het bezit der Turken.
Thans maakt het deel uit van Griekenland. Het is een der rijkste provincies: talrijk zijn de bossen en vruchtbaar de vlakten (graan, olijfbomen, tabak, rijst, suikerbieten; ook veel veeteelt). Helaas ontbreekt het er nog aan werkkrachten (ruim 500 000 inw.).
Lit.: F. Staehlin, Das Hellenische Thessalien (1924).
