is een term uit de wijsbegeerte van de godsdienst, die speciaal in de theologie der „Parijse school” (eind der 19de eeuw) onder leiding van B. Sabatier en E.
Ménégoz opgang maakte. Hij bedoelt het symbolische, subjectieve karakter der geloofsbegrippen aan te wijzen. Onder invloed van het Kantianisme staande, meent men de spanning tussen geloofsvorm en geloofsinhoud, tussen begrip en belevenis, ten zeerste te moeten accentueren. De objectieve werkelijkheid der geloofsinhouden gaat ons begrip te boven, wij kunnen theoretisch enkel in tekenen, symbolen deze werkelijkheid uitdrukken. Wat voor de Parijse school symbool heet, wordt heden ten dage in de filosofie van K. Jaspers „Chiffre”, tekenachtige aanduiding van het onnoembaar transcendente, genoemd.Lit.: G. Lasch, Die Theologie der Pariser Schule (1901); E. Brunner, Das Symbolische in der religiösen Erkenntnis (1914).
