Tegen het eind der vorige eeuw gingen de constructies voor electrische machines en toestellen voor energieomzettingen op enigszins grote schaal in andere richting dan die voor telefonie en telegrafie. Men is toen tot vrij uiteenlopende technieken gekomen, en noemde die de Sterkstroomtechniek en de Zwakstroomtechniek.
Ook heden ten dage is er een grote differentiatie in opvattingen, mogelijkheden en moeilijkheden op de verschillende electrotechnische gebieden, zonder dat men nu eigenlijk bepaald van twee hoofdrichtingen kan spreken. Toch worden die gebieden, die niet tot de „eigenlijke” sterkstroomtechniek gerekend kunnen worden, wel met een verzamelnaam betiteld, men noemt dat gebied dan de „telecommunicatietechniek”. Hieronder vallen dus telefonie, telegrafie, radio, radar. Er blijven tussengebieden over, bijv. de techniek van de röntgenapparatuur, en de electronica staat zowel ten dienste van de ene als van de andere hoofdgroep, terwijl men de meettechniek al naar het doel en de constructie van het instrument wel onder de ene of de andere hoofdgroep kan onderbrengen.Het blijft een feit, dat men vele methoden, opvattingen en constructies vindt in een dier beide gebieden, die men bij de andere niet of sporadisch terugvindt. Maar er is ook een sterke tendentie waar te nemen voor het toepassen juist van ideeën en constructies die, bepaald voor het ene gebied, gelden in het andere gebied; ze beginnen elkaar meer en meer te „doordringen”.
