Terwijl de electrotechniek in engere zin zich bezighoudt met het gebruik van electronen, die aan de materie gebonden zijn, heeft men de naam electronica gereserveerd voor de techniek van het vrije electron. Zulke vrije electronen kunnen practisch alleen in een uiterst verdunde atmosfeer bewegen. Men heeft daarom speciale buizen, electronenbuizen, geconstrueerd, waarin de electronen worden vrijgemaakt, versneld en/of gestuurd.
Deze electronenbuizen worden tegenwoordig in verschillende variëteiten voor een groot aantal doeleinden gebruikt: bij radio, televisie, radar; in fotocellen enz.Het essentiële van alle electronische apparaten is dat de bewegende electronen bijna geen massa en dus hoegenaamd geen traagheid bezitten. Daardoor kunnen hun bewegingen practisch energieloos worden gestuurd. Bovendien worden deze bewegingen binnen een te verwaarlozen tijd uitgevoerd zodat alle electronische apparaten vrijwel ogenblikkelijk reageren.
De electronische apparaten en werkwijzen zijn al sedert jaren uit het stadium van de laboratoriumexperimenten getreden. Zij hebben reeds toepassing gevonden op het gebied van ontwikkeling en ontspanning (radio, televisie, muziekproductie — Hammond-orgel — en muziekreproductie), berichtgeving (mobilofoon, electronische versterkers in telefoonlijnen, draaggolftelefonie), navigatie voor schepen (radar) en voor vliegtuigen (blindlanding, peiling en automatische piloot), in de industrie (hoogfrequente verhitting, meet-, tel-, sorteer-, alarm- en regelinrichtingen) en in de toegepaste natuurkunde (electronenmicroscoop, bêtatron, Geiger-Muller-teller e.a. stralingstellers, electronenstraaloscillograaf, rekenmachines enz.).
Hoewel gasontladingsbuizen (T.L.-buislampen, kwiklampen e.d.) strikt genomen eveneens tot de electronische apparaten gerekend zouden moeten worden, noemt men ze er in den regel echter niet bij.
DR M. P. VRIJ
Lit.: H. J. Reich, Theory and applications of electron tubes (2de dr. 1944); A. van Sluiters, Electronica in de industrie (A’dam 1948); G. M. Chute, Electronics in industry (1946); A. V. Eastman, Fundamentals of vacuum tubes (2de dr., 1941).
