Vlaams nationalist (Everbeek 16 Sept. 1884-Gent 22 Oct. 1942), studeerde aan het college te Edingen en behaalde in de Normaalschool van Bonne-Espérance het diploma van onderwijzer. Na hulponderwijzer te zijn geweest te Lettelingen, verhuisde hij als onderwijzer naar Heikruis, in het Payottenland.
Uit die periode dagtekent zijn taalgrensactie en zijn deelneming aan de algemene Vlaamse strijd. Bij het uitbreken van Wereldoorlog I werd Staf de Clercq in het leger ingelijfd als brancardier. Later werd hij rekenplichtige in een munitiefabriek bij Havre. Hij gaf het frontblaadje De Payot der Taalgrens uit.
Na de oorlog stichtte hij het Nationaal Onderwijzerssyndicaat. Weldra echter nam hij ontslag als onderwijzer en trad in de politiek. In 1919 riep hij te Kester de Vlaamse Nationalisten samen, die zich aansloten bij de Frontpartij. Nog hetzelfde jaar werd De Clercq in het kiesdistrict van de hoofdstad verkozen tot volksvertegenwoordiger.
Jaarlijks hield hij troepenschouw op de heide te Kester. In 1933 richtte hij het Vlaams Nationaal Verbond (V.N.V.) op. Tijdens Wereldoorlog II nam De Clercq na de samensmelting van alle extremistische bewegingen in Vlaanderen de leiding in handen van de autoritaire eenheidsbeweging V.N.V., met nationaal-socialistische doelstelling. Na De Clercq’s dood nam dr Hendrik Elias die leiding over.
