zijn korte volzinnen, waarin een zedelijke lering is vervat. Het Bijbelboek van die naam bestaat uit kleinere bundels, waarvan een 8-tal nog hun titels hebben behouden.
Het eerste gedeelte (hoofdst. 1-9) behelst een inleiding, waarin de Wijsheid zelf meer dan eens sprekende en vermanende wordt ingevoerd. Daarna volgen in hoofdst. 10-22 de eigenlijke spreuken der wijsheid met hun zedelessen, waaraan in hoofdst. 22 : 17— 24 : 34 de „woorden der wijzen” zijn toegevoegd. Ten slotte volgt een verzameling van Spreuken door de mannen van koning Hizkia en de drie aanhangsels (de Spreuken van Agur, Lemuël en de „lof der deugdzame huisvrouw”). Het geheel werd door een oude traditie (vgl. de opschriften in Spr. 1 : 1, 10 : 1 en 25 : 1) toegeschreven aan koning Salomo, met uitzondering van de drie aanhangsels in hoofdst. 30 en 31. Inderdaad heeft deze koning, die als het toonbeeld der wijsheid werd beschouwd, veel tot de vorming en ontwikkeling van deze tak der letterkunde onder de Israëlieten bijgedragen, zoals uit I Kon. 5 : 32 v. blijkt.
Lit.: B. Gemser, De Spreuken v. Salomo (in Tekst en Uitleg, 2 dln, Groningen 1929 en 1931); Idem, Sprüche Salomos in: Handbuch zum Alten Test., Tübingen 1937).
