De eerste terriërs uit Schotland, welke in Engeland bekend werden en op tentoonstellingen uitkwamen, ontvingen naar het eiland, waarop zij het sterkst vertegenwoordigd waren, de naam Skye terriers. Maar daarop verschenen andere en nadat deze met allerlei namen waren aangeduid, besliste de Kennel Club, dat zij Schotse terriers zouden heten.
Men wist niet, dat er nog meer slagen bestonden, waarvan zij er later nog twee zou erkennen, alle, evenals de Skyes, even zuiver Schots als het éne dat die naam verkregen heeft. Veelal duidt men dit in Groot-Brittannië dan ook met de oude naam Aberdeen terrier aan. Waarschijnlijk door hun parmantig air en scherpe vormen met het hoog gedragen hoofd, waarop de kleine, scherp opstaande oren, en het korte staartje, dat eigenwijs naar boven wijst, hebben zij de aandacht getrokken van illustrator, van reclame-tekenaar en van het publiek. Een zwarte vacht deed dit alles nog beter uitkomen en ofschoon de kenner de oorspronkelijke, gestroomde kleur verkiest, geldt voor de leek zwart als de kleur van dit ras. Als moderas heeft het zeer geleden aan overdrijvingen, waardoor de later erkende cairns en West Highland whites, vooral de eerste, in Engeland vele vrienden hebben verworven. Terecht fokt men thans met als ideaal een vlot, krachtig en toch niet te groot holenjagertje van 8½ tot 10¼ kg. Hij hecht zich sterk, is waaks, ergert zich graag en dan ook licht en heeft meer binnenpret dan dat hij vrolijk is (zie terriërs).
