noemt men de gewoonte van Indianen om van overwonnen vijanden de hoofdhuid met een lok haar te nemen, ten einde die als krijgstrofee mee te voeren. Het zeer omvangrijke onderzoek van de officier-ethnoloog Georg Friederici toonde aan, dat niet alle Indianenstammen scalpeerden, doch dat deze gewoonte tijdens de ontdekking alleen bestond in Noord-Amerika langs de Atlantische Oceaan en in Zuid-Amerika in het stroomgebied der Paraná.
Later breidde deze zede zich over het gehele stroomgebied van de Mississippi en de Hudson-Baai-landen uit. Behalve de Eskimo’s en de Vuurlanders, die geen krijgstrofeeën kenden, hadden de overige bewoners van heel Amerika de gewoonte het gehele hoofd als zodanig mee te nemen. Waarschijnlijk is het scalperen een reductie van het snellen; de aldus behandelden sterven gewoonlijk hoewel gevallen bekend zijn geworden van gescalpeerden, die er het leven afbrachten. De krijgers, die scalpen meebrachten, werden door de vrouwen (die bij tal van stammen dan naaktdansen uitvoerden) als helden ontvangen. Oorspronkelijk werden alleen dode vijanden gescalpeerd, later ook levende.
