Italiaans staatsman (Troia, prov. Foggia, 13 Aug. 1853 - Rome 9 Dec. 1931), werd in 1886 conservatief Kamerlid en in 1892 hoogleraar in de bestuurswetenschappen te Rome.
Sedert 1899 was hij verscheidene malen minister en in Mrt 1914 werd hij minister-president. In Wereldoorlog I was zijn politiek er op gericht, met verwaarlozing van Italië’s bondgenootschappelijke verplichtingen, de Italiaanse aspiraties ten koste van Oostenrijk te verwezenlijken („Sacro egoismo”). Toen de Centralen voor Italië’s neutraliteit niet de verlangde prijs wensten te betalen, verklaarde hij de oorlog (Mei 1915). Het aanvankelijk onbevredigende verloop van de oorlog leidde in Juni 1916 tot zijn ontslag. In 1919 vertegenwoordigde hij zijn land op de vredesconferentie te Parijs. Salandra stond aanvankelijk sympathiek tegenover het Fascisme, dat hem in 1923 tot gedelegeerde bij de Volkenbond benoemde. Later distancieerde hij zich enigszins, wat evenwel zijn benoeming tot lid van de Senaat (1928) niet verhinderde.Bibl.: La neutralità italiana (1928); L’intervento 1915 (1930).
