is een vorm van het modalistisch monarchianisme (zie christologie), dat rond het midden van de 3de eeuw een beroep deed op het gezag van Sabellius en o.m. door Dionysius van Alexandrië werd bestreden. Tot in de 4de eeuw vond het in het Oosten verspreiding.
Volgens Epiphanius (Haer. 62) leerde het, dat God één enkele monade is, die in verschillende verschijningswijzen optreedt, met name als schepper en wetgever in het Oude Testament, als verlosser in Christus en als heiligmaker in de H. Geest. In later tijd beschuldigden de kerkelijke schrijvers allerlei leerstellige systemen van Sabellianisme.
