is een stijl in de Franse kunst ten tijde van het regentschap van Philippe d’Orléans (1715-23) en vormt de overgang van de zware Louis XIV-stijl naar de lichte, speelse vormen van het Rococo. Deze kwam vooral tot uiting in het interieur, waar de hoeken rond werden, de overgang van zoldering en wand minder scherp en gaandeweg overspeeld door ornament.
Men zocht vloeiende overgangen, geen contrasten. De grootste bouwmeester was Robert de Cotte (1651-1735), die de slotkapel van Hardouin-Mansart in Versailles voltooide en zelf de verbouwing van de tegenwoordige Banque de France uitvoerde, waarin de Galérie dorée tot de mooiste zalen van Frankrijk behoort. Een belangrijke verandering in het meubel was dat de poten van stoelen en tafels diagonaal gesteld werden. Tot de binnenhuiskunstenaars zijn de decorateur Pineau en de ebenist Cressent te rekenen (z ill. Commedia dell’Arte III; Franse kunst III, Studieblad van Watteau; Kant I, alba van point de France; Kunstnijverheid IV, theepot van Saksisch porselein).
