Spaans dichter (Bilbao 1888-1930), studeerde rechten aan verschillende universiteiten. Vervolgens woonde hij enige tijd in België, waar hij Verhaeren* leerde kennen, en daarna te Weimar en te Londen.
Daarop trad hij in diplomatieke dienst en ging als attaché naar Rome, vervolgens naar Roemenië, daarna naar Venezuela. Te Madrid teruggekeerd, werkte hij tot zijn dood op het Ministerie van Buitenlandse zaken. In zijn eerste verzenbundels Las ubres luminosas (1923), La sencillez de los seres (1923) en Los labios del monte (1924) bezingt hij zijn Baskenland.Basterra is een vurig Katholiek, die twee werelden onderscheidt: de Latijnse, vertegenwoordigd door Rome en verdedigd door Spanje en die van het Noorden, die van Luther, de liberale. In den vreemde zoekt hij overal Spanje en Rome: zo in Roemenië La Obra de Trajano. In Virulo, Mocedades (1924) en Virulo, Mediodia (1927) is de held een zeer vreemde figuur. Trouwens ook in zijn Nuevo fabulario (Nieuw fabelboek) treden in plaats van dieren zeer ongebruikelijke personages op, zoals de kraan en de schoorsteen. Als Bask besteedt Basterra gewoonlijk weinig zorg aan de uiterlijke vorm van zijn verzen.
