Frans classicus (Asnières 18 Juni 1874 - bij Nantes 28 Dec. 1940), werd in 1898 hoogleraar aan de Université Laval te Montreal, in 1901 leraar aan het Collége Stanislas te Parijs, in 1904 hoogleraar te Freiburg in Zwitserland, in 1919 te Poitiers en doceerde sedert 1926 Romeinse literatuurgeschiedenis aan de Sorbonne te Parijs. Sedert 1936 was hij lid van het Institut de France.
Zijn betekenis bestaat vnl. in de brede synthese, die hij in zijn voornaamste werken opzet van de overgang van de klassieke Oudheid naar het Christendom.Bibl. (voorn. werken) : La Crise Montaniste, thèse Paris (1913) ; Histoire de la littérature latine chrétienne, 2 dln (Paris 1920-’26, 3de herz. en verin. df. door G. Bardy 1947) ; La réaction païenne (Paris 1934) ; Tertullianus’ De praescriptione haereticorum, Texte latin et traduction française (Paris 1907); Saint Ambroise (Paris 1908); Augustinus’ Confessiones. (Paris 1925-1926); Les satires de Juvénal (Paris 1930).
Lit.: J. Zeiller, P. de L., in: Annales de l’Univ. de Paris XVI (1941).
