Amerikaans arts (Pittsburgh 28 Febr. 1896) is als specialist voor rheumatische ziekten verbonden aan de Mayo Clinics te Rochester. Hench, die reeds jaren studie maakte van het chronisch gewrichtsrheuma, deelde in 1949 mede, dat cortisone (d.i. 17-hydroxy-1 1-dehydrocorticosteron of compound E van Kendall), een stof uit de bijnierschors en A.C.T.H. (het adrenocorticotrope hormon van de hypophyse) een wonderbaarlijk gunstige uitwerking hebben op het chronische gewrichtsrheuma.
Deze werking duurt wel is waar slechts zolang de middelen worden toegediend, maar zij overtreft alles wat men tot dusver had mogelijk geacht. De waarnemingen van Hench openden een geheel gebied van onderzoek, van veel ruimer betekenis dan alleen voor het rheuma. Derhalve werd hem in 1950 de Nobelprijs voor geneeskunde toegekend, te zamen met E. C. Kendall (Amerika) en T. Reichstein (Zwitserland), de chemici, die het meest hebben bijgedragen tot het isoleren der genoemde stoffen.
