Frans revolutionnair (Santiago de Cuba 15 Jan. 1842 - Parijs 25 Nov. 1911), oorspronkelijk proudhonnist, leerde als emigrant te Londen Marx kennen en werd diens aanhanger en schoonzoon. Na de Commune van 1871, waaraan Lafargue actief deelnam, ging hij opnieuw in ballingschap en werd de leidende kracht van de socialistische beweging in Spanje, vanwaar hij na de amnestie van 1880 naar Frankrijk terugkeerde.
In de Franse arbeiderspartij vertegenwoordigde hij met Guesde het marxistische standpunt tegenover de meer traditioneel Franse stromingen. Afkerig van een nutteloze ouderdom maakte hij in 1911 te zamen met zijn vrouw Laura Lafargue-Marx een eind aan zijn leven.Bibl.: Le droit k la paresse (1883); Le communisme et l'évolution économique (1892); Idéalisme et matérialisme dans la conception de l'histoire (1895); La propriété (1895); Le socialisme et les intellectuels (1900); La méthode historique de Karl Marx (1907).
Lit.: Charles Vérecque, Dict. du socialisme (1911); D. Ryazanov, Voorwoord bij de Russ. editie van Lafargue, ochineniya, dl 1(1925).
