Duits R.K. wijsgeer en paedagoog (Lissa, Posen, 24 Apr. 1839 - Leitmeritz 1 Juli 1920), was van 1872-1903 hoogleraar in de filosofie en paedagogiek aan de Duitse universiteit te Praag. Hij critiseerde van Thomistisch standpunt uit de moderne filosofie en paedagogie.
Sommige van zijn paedagogische ideeën ontleende hij aan Herbart. In het Thomisme zag hij het ware idealisme. Zijn critiek op Kant voerde tot levendige discussies over de verhouding van Thomistische en Kantiaanse filosofie. Willmann is o.a. de stichter van de Verein für christliche Erziehungswissenschaft en hij heeft door zijn fundamentele werken de grondslagen gelegd voor de moderne katholieke paedagogiek in Duitsland.Bibl.: Didaktik als Bildungslehre (2 dln, 1882-’89, 1923; Ned. vert. d. de Hovre en Simeons, i93o-’3s); Geschichte des Idealismus (3 dln, 1894-97, 1907); Philosoph. Propädeutik (3 dln, 1901-’04); Aus der Werkstatt der philosophia perennis (1912).
Lit.: H. Swoboda, O. W.’s Tod (Wien 1911, herdr. 1923); G. Klaren, O. W., der Mensch, sein Werk und sein Leben (Wien 1923); P. Biró, Die Sittlichkeitsmetaphysik O.W.’s (Wien 1927); L.
Thaler, W.’s Weltanschauung (Wien 1935); D. Abrahamsen, The Mind and Death of a Genius (New York 1946).
