Frans wiskundige (Epernon 15 Nov. 1793 -Parijs 12 Dec. 1880), van 1825 1841 hoogleraar te Chartres, sinds 1846 hoogleraar in de hogere meetkunde aan de Faculté des sciences te Parijs, heeft zich voor de wiskundige wetenschap hoogst verdienstelijk gemaakt als geschiedschrijver en als meetkundige. Op eerstgenoemd gebied verwierf hij zich grote naam door zijn historisch werk van 1837, dat nog steeds als een standaardwerk voor het historisch onderzoek van de ontwikkeling van de wiskunde beschouwd wordt en op het gebied van de meetkunde geldt hij als een van de grondleggers van de projectieve meetkunde.
Vooral van de meetkundige verwantschappen of correspondenties, waarvoor hij een belangrijk beginsel opstelde, bekend als het correspondentiebeginsel van Chasles (z correspondentie), maakte hij een grondige studie, waarbij hij het grote belang van de dualiteit voor de projectieve meetkunde in het licht stelde en vele fraaie en merkwaardige eigenschappen van algebraïsche krommen en oppervlakken bewees.Bibl.: Aperçu historique sur l’origine et le développement des méthodes en géométrie (1837) ; Sur l’attraction des corps de forme quelconque (1845); Traité de géométrie supérieure (1852) ; Traité des sections coniques (1865); Rapport sur les progrès de la géométrie (1871).
