(Cadiz 8 Aug. 1811 -Biarritz i Sept. 1871), studeerde te Madrid en Alcala de Heares in de rechten en vestigde zich als advocaat in zijn geboortestad. Hij begaf zich al spoedig in de politiek en tussen 1837 en 1840 maakte hij naam als zeer radicaal journalist.
In de strijd tegen de Carlisten onderscheidde hij zich als kapitein bij de nationale militie, zodat hij in 1841 in de Cortes werd gekozen. Hier deed hij zich kennen als hevig tegenstander van Espartero. Toen Serrano het bestuur in handen nam, was Gonzalez Bravo zijn voornaamste raadgever en in 1843 werd hij zelf voorzitter van de ministerraad. Hij regeerde als dictator, totdat herhaalde opstanden hem dwongen af te treden. 1844-1847 en 1854-1864 was hij gezant te Lissabon en werd in 1865 opnieuw minister, thans van Binnenlandse Zaken, even heftig en actief als vroeger, maar nu zeer conservatief.
Populair bleef hij echter en telkens werd hij in de Kamer gekozen, soms in vele districten tegelijk. Na de dood van de eerste minister Narvaez, nam Gonzalez Bravo zijn plaats in (begin 1868), en de terreurmaatregelen van het ministerie (Isabella II) waren vooral zijn werk. Toen de revolutie begon, moest hij aftreden. De val van koningin Isabella (1868) dwong hem tot de vlucht en zijn verder leven heeft hij in Frankrijk doorgebracht.
