Frans politicus (Dreux, Eure-et-Loire, 20 Oct. 1809-Parijs 28 Mei 1871), bestreed sedert 1832 als journalist en samenzweerder het Juli-koninkrijk en de burgerlijke maatschappij. In 1838 kwam hij in de gevangenis als lid van een verboden vereniging en werd daarna verbannen.
In 1848 teruggekeerd, gaf hij een blaadje uit, La révolution démocratique et sociale, maar werd in 1849 opnieuw bij verstek tot deportatie veroordeeld wegens deelneming aan de proletarische opstanden van Juni 1848. Hij vertoefde toen in Londen, waar hij de révolutionnaire blaadjes Le proscrit en Le peuple oprichtte. In het geheim keerde hij in 1853 naar Parijs terug. Zijn schuilplaats werd echter verraden en in de volgende jaren zat hij weer bijna onafgebroken gevangen, leerde de bagno’s en ten slotte ook het Duivelseiland en Guyana kennen.
In 1871 nam hij deel aan de Commune-opstand, waarbij hij lid van de Uitvoerende Commissie was. Op 8 Mei werd hij als opvolger van Rossel chef van de generale staf. Hij was geen socialist; op economisch gebied had hij zeer vage denkbeelden. Op politiek gebied was hij zeer radicaal en anti-clericaal en werd hij geleid door romantische bewondering voor Robespierre.
Toen hij zag, dat de strijd verloren was, liet hij zich op een barricade van Château-d’Eau kalm doodschieten. Zijn dagboek De Paris à Cayenne, journal d'un déporté verscheen in 1869 (2de dr., 1872).Lit.: Gh. Prolès, Les hommes de la révolution 1871, Ch. D. (1898); P. Dominique, La commune.
Paris en sang (1937).
