Heilige, wordt in Vlaanderen sedert het midden van de 10de eeuw plaatselijk vereerd. Van zijn leven is niets met zekerheid bekend.
De Translatio S. Landoaldi et sociorum ejus, door Herigerus (gest. 1007), en de Adventus et Elevatio S. Landoaldi et sociorum ejus, door een monnik van de St Baafsabdij, verhalen dat de aanwezigheid van het overschot van de H. Landoaldus en diens gezellen (Amantius, Julianus, Vinciana en Adeltrudis) en van de H. Landrada, abdis te Bilzen, aan de monniken van de St Baafsabdij werd bekend gemaakt door een priester Sarabertus, die de villa te Wintershoven (Limburg) bediende; deze villa werd in 977 door keizer Otto aan de monniken teruggeschonken. Sarabertus beweerde eveneens dat een oud, tijdens de inval van de Hongaren in 954 verdwenen, manuscript het leven van Landoaldus verhaalde en hem als een discipel van de H. Amandus voorstelde. Deze episode houdt verband met de lange strijd tussen de twee oude Gentse kloosters, de St Pietersabdij op de Blandinusberg en de St Baafsabdij. Laatstgenoemde wilde met de tegenpartij wedijveren in het bezit van kostbare relikwieën. Daarom diende een schitterende Vita van Landoaldus en diens gezellen geschreven en de aanwezigheid van zijn relikwieën in St Baafs verklaard te worden.PROF. DR E. DE MOREAU S.J.
Lit.: H. Holder-Egger, Zu d. Heiligengesch. d. Genter St.Bavo-klosters, in: Hist. Aufs. d. Andenken a. G. Waitz gewidm., blz. 662-665 (Hannover 1883); L. Van der Essen, Etude crit. et lit. sur les Vitae des Saints Mérovingiens de l’anc. Belgique, blz. 357-368 (Louvain - Paris 1907).
