Duits literairhistoricus (Wattenscheid 29 Nov. 1892 - Cambridge, Mass., 7 Juni 1951), werd in 1922 privaatdocent te Frankfort a. d. Main en in 1925 hoogleraar in de Duitse literatuurgeschiedenis te Giessen.
In 1937 verliet hij om politieke redenen Duitsland en werd „Kuno-Franke-professor in German Art and Culture” aan de Harvard Universiteit te Cambridge, Mass. Zijn vertrek werd hem door het Hitlerregiem zeer kwalijk genomen: zijn burgerrecht werd hem ontnomen en zijn goederen werden verbeurd verklaard. Hij was een voorstander van de geesteswetenschappelijke literatuurgeschiedenis van na Wereldoorlog I, later van de zuiver stilistische, a-historische interpretatie; vgl. zijn artikel Deutsche Literaturgeschichte als Geistesgeschichte, in: Publ. of Mod. Language Assoc. LV (1945). Hij is de ontdekker van de brieven van Diotima aan Hölderlin, die hij in 1921 uitgaf, en schreef verder enige standaardwerken op het gebied der Duitse literatuurgeschiedenis en o.a. een der beste boeken over Goethe in het Goethe-jaar 1949.Bibi.: Die Lyrik Hölderlins (Frankfurt a. M. 1921); Geschichte der deutschen Ode (München 1923); Deutsche Sonette aus vier Jahrhunderten (Berlin 1926); Probleme der deutschen Barockliteratur (Leipzig 1928); Der junge Goethe (Leipzig 1930, herdr. Bern 1950); Goethe (1949); Georg Büchner (Bern 1949); Geist und Form, Aufsätze z. dtschen Literaturgesch. (Bern 1952).
Lit.: H. Schneider, K. V. 1892-1951, in: Monatshefte, a Journal devoted to the Study of German Language and Literature XLIII (Madison, Wisc. 1951).
