noemt men een bepaalde wijze van uitspraak der vocalen van het Oudgrieks. Toen tegen het einde der Middeleeuwen de kennis en de studie van het Oudgrieks naar West- en Midden-Europa door de Byzantijnse geleerden werden overgeplant, deden dezen dit in hun eigen uitspraak, waarin niet alleen de 1 maar ook de als ij en v geschreven klanken en als EI en 01 geschreven twee-klanken als i werden uitgesproken.
Tegen deze itacisme genoemde uitspraak (naar de uitspraak der rj als ita) ontstond op het eind der 15de eeuw tegenstand; dit etacisme (naar de uitspraak van rj als eta) is het best geformuleerd door Erasmus in zijn dialoog De recta Latini Graecique sermonis pronunciatione (1528). De Erasmiaanse, of liever een aan regionale of nationale tongvallen aangepaste Erasmiaanse uitspraak heeft op den duur overal gezegevierd, behalve in Griekenland.Lit.: E. Drerup, Die Schulaussprache des Griechischen v. d. Renaissance b. zur Gegenwart (1930).
