is het dienstvak, dat tot taak heeft het leger te voorzien van het benodigde op het gebied van levensmiddelen en op dat van kleding en uitrusting. Deze belangrijke taak vergt in vredestijd een onderzoek naar de wijze, waarop het benodigde voor de strijdende legers zal worden opgelegd voor de eerste dagen, de aanvulling gedurende het verder verloop en de wijze waarop van de hulpmiddelen van het operatiegebied ten bate van het leger kan worden geprofiteerd.
De intendance beschikt naast een staf (intendanten) over intendancetroepen, -werkplaatsen en -magazijnen, o.m. uit schoenmakerijen, kleermakerijen, wasserijen, zeilmakerijen, nachtleger-, kleding-, uitrusting- en levensmiddelenmagazijnen. Voorts bestaan in vredestijd militaire bakkerijen en kunnen in oorlogstijd militaire slagerijen en verplegingsinrichtingen op elk terrein worden ingericht. Aanvankelijk, bij de instelling in de 18de eeuw, was de taak der intendance meer nog op de contrôle der administratie bij de korpsen gericht; de intendant stond daardoor in een zeer bijzondere positie tegenover de hogere bevelhebbers, hetgeen er zelfs toe leidde, dat, als bijv. in Frankrijk, hun het militair karakter werd ontnomen om daarmee geheel afhankelijk te staan. Tot 1918 is ook in het Nederlandse leger de militaire administratie een onderdeel van de intendance gebleven; eerst op 31 Juli 1918 kreeg eerstgenoemd dienstvak zijn eigen chef.
