of Horieten (Choerrieten) worden in de Bijbel vermeld als de oudste bevolking van het land Edom ten Z. van Palestina (Gen. 14 : 6 enz.). Oudtijds hebben zij, zoals de oude Egyptische benaming van dit land (Chāroe) aanduidt, in geheel Palestina gewoond en bovendien, zoals de opgravingen aangetoond hebben, in geheel Boven-Mesopotamië tot aan de streek van Kerkoek (het oude Noezi) ten O. van de Tigris toe.
Oorkonden in de Hoerrietische taal zijn thans behalve in Bogazköy (de oude hoofdstad van het Hethietische rijk in Klein-Azië) ook gevonden in Rās-Sjamra, het oude Oegarit in noordelijk Phoenicië. Bovendien zijn er zes oorkonden in de Hoerrietische taal uit het archief van Mari (Teil Hariri). De belangrijkste oorkonde en de grondslag van het taalkundig onderzoek is gevonden te El-Amarna in Egypte: de omvangrijke brief (meer dan 500 regels), die door de koning Tusjratta van het rijk van Mitanni gericht werd tot de Pharao Amenhotep III. De grootste uitbreiding van de Hoerrietische macht was tijdens de bloei van dit rijk van Mitanni in Boven-Mesopotamië, ca 1460-1350 v. Chr. Sedert de onderzoekingen van de Amerikaanse geleerde I.
J. Gelb heeft men de aardrijkskundige begrippen en ook de bevolkingen en de talen van de Hoerrieten en de Soebareeërs zorgvuldig leren onderscheiden. De Hoerrietische taal is het nauwst verwant aan de oude taal van Oerartoe in de streek van het Van-meer.PROF. DR F. M. TH. DE LIAGRE BÖHL
Lit.: A. Goetze, Hethieter, Churriter und Assyrer (Oslo 1936); I. J. Gelb, Hurrians and Subarians (Chicago 1944); E.A. Speiser, Introduction to Hurrian (New Haven 1941).
