stadje in het Noorse ambt Finmarken, telt (1950) 3825 inw. en is merkwaardig als de noordelijkst gelegen stad der aarde (70° 40' N.Br.). Zij ligt in een woeste streek, op de achtergrond van een baai van het rotseiland Kvalö (Walvis-eiland).
Des zomers gaat er de zon 11 weken (7 Mei tot 28 Juli) niet onder; in de winter van 21 Nov. tot 21 Jan. niet op. Het electrisch licht wordt er verschaft door de watervallen. De stad kreeg het eerste door waterkracht gedreven electriciteitswerk in Europa (1889). In 1890 werd het plaatsje, dat in 1789 gesticht werd, bijna geheel door brand vernield. De stad is een belangrijk verkeersknooppunt in West-Finmarken. Haar handelsvloot is ca 3500 bruto reg.ton groot.
De export van vis en traan is aanzienlijk. Op een schiereiland in de nabijheid is ter herinnering aan de graadmeting (1816-1852) een meridiaanzuil opgericht. De stad werd bij de terugtocht der Duitsers in het najaar 1944, evenals de rest van Finmarken, geheel verwoest. De bewoners werden naar Zuid-Noorwegen getransporteerd. Het wapen der stad is een zilveren ijsbeer op rode achtergrond.
