is de naam van een plantenfamilie uit de orde der Myrtifloren. Zij wordt tegenwoordig meestal minder ruim opgevat dan vroeger, toen men de Gunneraceeën en Hippuridaceeën* er mee verenigde, en sluit zich nauw aan bij de Onagraceeén. Het grootste geslacht is Halorrhagis Forst, met 60 soorten, meest op het zuidelijk halfrond, kruiden of halfheesters met gaafrandige, getande of ingesneden, al of niet tegenovergestelde bladeren en eindelingse aren of trossen van bloemen met 4 kelkbladen, 4 kroonbladen, 8 meeldraden en een 4-hokkig onderstandig vruchtbeginsel, juist als bij de Onagraceeën. Verschilpunten zijn echter: het voorkomen van 4 vrije stijlen, van 1 zaadknop in de hokjes van het vruchtbeginsel en van endosperm in de zaden.
Het beter bekende geslacht Myriophyllum L. of Vederkruid sluit zich hierbij aan. Dit omvat in de warmere en koelere streken der aarde een 40-tal soorten, drijvende waterplanten met tegenovergestelde of in kransen staande, op veertjes gelijkende bladeren en, in de oksels daarvan of ten gevolge van reductie der bladeren in eindstandige aren zittende, meest i-siachtige en 1-huizige bloemen als boven beschreven, soms echter zonder kroon of met minder meeldraden. De vrucht is hier een 4 of, door mislukking, 2-voudige splitvrucht. In Nederland wordt dit geslacht vertegenwoordigd door 3 soorten; M. spicatum L. en M. alterniflorum D.G., met eindstandige, resp. rijken armbloemige aartjes, en M. verticillatum L., die uit gewone bladoksels bloeit, onderaan vrouwelijk, in het midden 2-slachtig, bovenaan mannelijk. Als aquariumplant wordt veel gekweekt de M. proserpinacoides Gill. uit Zuid-Amerika, het zgn. Diamantkruid. De bloemen komen steeds boven het water uit en worden meestal door de wind bestoven.
