of bloedbuil, is een bloeduitstorting in het weefsel rondom een scheur in een bloedvatwand, waarbij het bloed niet naar buiten kan stromen, daar de huid intact is. Is de bloeding hevig, dan komt het weefsel onder zo grote spanning, dat er een uitwendig waarneembare zwelling ontstaat.
Gewelddadige invloeden, die een kneuzing, beenbreuk, gewrichtsverstuiking e.d. veroorzaken, hebben tevens een verscheuring van grotere of kleinere bloedvaten tot gevolg. Ook afwijkingen in de bloedsamenstelling en van de bloedvatwanden kunnen haematomen doen ontstaan (z haemorrhagische diathese). Een haematoom in de hersenvliezen kan ernstige neurologische ziekteverschijnselen veroorzaken.De rode bloedcellen in het haematoom sterven af; de bloedkleurstof (haemoglobine), die hierbij vrijkomt, wordt afgebroken en vormt twee bloedpigmenten: het ijzerhoudende haemosiderinf en het haematoidine, dat geen ijzer bevat en zoal niet identiek met, dan toch nauw verwant is aan galkleurstof (bilirubine). Deze pigmenten diffunderen naar de omgeving en hebben de algemeen bekende verkleuringen tot gevolg. De inhoud van het haematoom verandert in een heldergele vloeistof, die langzamerhand wordt geresorbeerd. Het is ook mogelijk, dat bindweefsel in het haematoom gaat woekeren (organisatie van het haematoom). Een enkele maal verettert de inhoud van een bloedbuil en vormt zich een absces*.
Bij het ontstaan van een bloedbuil, zal men het uittreden van bloed zoveel mogelijk dienen te beperken door een drukverband. Om het verdwijnen van het haematoom te bespoedigen, gaat men na enkele dagen over tot massage en passieve en actieve bewegingen ten einde de bloed- en lymphstroom te bevorderen; de afbraakproducten worden dan sneller geresorbeerd.
