of magnetische schifting is een methode, om door de aantrekkende werking van sterke, door een electrische stroom opgewekte, magneten mineralen in fijn verdeelde toestand te schiften. Vroeger kon men dit uitsluitend doen met de zeer weinige sterk magnetische mineralen.
Na de uitvindingen van Wetherill (1896) past men de methode toe op vele mineralen met veel zwakker paramagnetisch gedrag (z electro-magnetisme) om ze zowel van diamagnetische te scheiden, als van die, welke een ander paramagnetisme bezitten.Magnetisch te schiften zijn alle ijzerertsen, alsmede alle ertsen met een zeker gehalte aan ijzer, nikkel, kobalt, titanium, wolframium, manganium, zoals bijv. : malachiet, koperlazuur, bontkopererts, koperkies, tetraedriet, vele Zinkblenden, moziet, alle manganium-ijzerhoudende silicaten, phosphaten en carbonaten, verder lei, serpentijnsteen, dolomiet enz. Nietmagnetisch zijn: lood- en zilverertsen, tinsteen, bismuthertsen, ijzervrije Zinkblenden kwarts, zwaarspaat, diamant. De magnetische schifting is vooral daar aan te bevelen, waar zij niet langs natte weg door slibben kan plaats hebben, dus als de bestanddelen van de mengsels vrijwel hetzelfde s.g. hebben, verder bij gebrek aan water, grote koude enz. De ertsen moeten zeer fijn gemalen worden. De afbeelding is een schematische voorstelling van een schiftingsmachine van het Wetherill-type. De uit week ijzer bestaande kern van de electromagneet D is voorzien van wigvormige polen, die zó geplaatst zijn, dat er in de buurt en onder de spitsen een ovaal magneetveld met grote concentratie van de krachtlijnen ontstaat. Het ertsmengsel, dat uit de trechter T door middel van de wals W gelijkmatig over de transportband B wordt uitgespreid, wordt daardoor naar de poolspitsen gebracht en bij het eerste magnetische veld door terugkering van de transportband afgeworpen. De magnetische korreltjes worden door de spitsen aangetrokken, blijven vervolgens tegen de band B1, die vlak langs de spitsen voorbijschuift, zitten en worden meegenomen; dan zullen eerst de zwakste en dan de sterkste magnetische deeltjes afvallen en in bak 2, resp. bak 3 terechtkomen. Andere separatoren hebben geen transportbanden, doch roterende polen, waardoor de ertsdeeltjes uit het krachtveld verwijderd worden.
