Zwitsers schrijver en filanthroop (Genève 8 Mei 1828 - Heiden, Appenzell, 30 Oct. 1910), was de geestelijke vader van het Rode Kruis. In 1859 woonde hij de slag bij Solferino bij, waar hij zeer onder de indruk kwam van het lijden der gewonden.
Hij stelde zijn ervaringen te boek in zijn beroemde werk Un Souvenir de Solferino, als het ware een beroep op het geweten der mensheid. Dunant stelde voor, de gewonden in de oorlog neutraal te verklaren en een organisatie van vrijwillige helpers in het leven te roepen. Zijn denkbeelden vonden grote weerklank. Nadat hij persoonlijk verscheidene staatshoofden had bezocht, wist hij de Zwitserse Bondsraad te bewegen tot het bijeenroepen van een internationale conferentie te Genève (Oct. 1863), welker besprekingen in 1864 leidden tot de oprichting van het Internationale Rode Kruis. In latere jaren stak Dunant zich in financiële ondernemingen, waarbij hij zijn gehele vermogen verloor. Jarenlang leefde hij in grote armoede, tot hij in 1892 in een verzorgingshuis werd opgenomen. Hier schreef hij zijn mémoires, waarin hij aantoonde, dat hij de eigenlijke stichter van het Rode Kruis was. In 1901 werd hij onderscheiden met de Nobelprijs voor de vrede.Bibl.: L’empire de Charlemagne rétabli (1859); La charité internationale sur les champs de bataille (1863); Fraternité et charité internationales en temps de guerre (1864); La rénovation de l’Orient.
Lit.: F. Gigon, H. D., der Schöpfer des Roten Kreuzes (1942); S. Markus, H. D., apôtre de la Croix Rouge (Paris 1948).
