is in de Duitse sagen en het oude volksgeloof, vooral in Beieren en Oostenrijk, de naam van een vrouwelijke geest, die de nachtmerrie heet te veroorzaken. Om zich tegen deze geesten te vrijwaren, gebruikte men de Drudenvoet (pentagram; vergelijk de bezweringsscène in Goethe’s Faust, I), een stervormige figuur, en ook wel de Drudensteen, een kalksteen met een natuurlijk gat, of een hoefijzer, een bezem of het kruisteken.
Hier en daar treedt de drude ook als een goede, schone elf op, die dan in het gevolg van de godin Holda (Perchta) thuishoort.Lit.: Bächtold-Stäubli, Handwörterb. d. dtschen Aberglaubens, VIII (Berlin-Leipzig 1936-1937) kol. 1173-1174.
